Беларускі камандас (спецназ). Belorussian special units

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Бертольд,а у Вас есть возможность опубликовать здесь упомянутое Вами фото? Было бы интересно увидеть.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

постараюсь завтра вставить хотя его где-то же выставляли в какой-то из тем.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Спасибо.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Параллельно с Первым штурмовым взводом готовилась и группа Вежана (см. пост 6).
Рапорт о задержании этой группы (или её части) НКВД также есть в сборнике "Органы государственной безопасности СССР в годы ВОВ" (сборник документов, том 1, книга вторая, Москва 1995, стр.284)
Интересно, что согласно рапорту группу сдал советский агент «Маевский».

На том же погранучастке были задержаны и ещё несколько групп (фото 2)

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

вот это фото (качество говеное) его здесь ранее выкладывал вродь Parazit Также встречал его в КГБ-ной книге "Щит и меч".

Каких либо-иных фото именно по Беларускому ризестенсу никогда ранее не встречал.

Кстати вот инфа по деятельности одного из быв. десантников, упоминавшихся выше -Е. Жихарю

Е. Жихарь в 1944 г. окончил Дальвицкую разведывательно-диверсионную школу. В 1945 г. на терр. Германии мобилизован в РККА. После демобилизации вернулся в том же году в Дуниловичский р-н и устроился учителем в школу. В 1946 г.. после неудачной попытки ареста его, как немецкого агента, перешел на нелегальное положение. Вступил в состав бандгруппы Короленка, а вскоре ее возглавил.
В июле 1947 г. участвовал в совершении теракта над сотрудником Глубокского РО МВД Федотовым. Летом 1948 его банда в д. Рудевичи Поставского р-на ограбила магазин сельпо, а также убила агента Уполминзага Михайлова и лесничих Ячеменева и Шарова. В 1949 г. при его личном участии убит председатель Стародворского с/с Савин и его жена. Всего с 1946 по 1955 г. им и его бангруппой было совершено 23 терракта, 49 ограблений и 9 нападений на сельсоветы. Убит при задержании в январе 1955 г.


В общем - банальный криминал. По деятельности фигурантов на фото чуть позже.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Источник биографии привести можно?

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Антисоветское подполье на территори Беларуси 1944-1953 гг. Валаханович И.А. Мн 2002
(Автор к.и.н. - нач. отдела Центрального архива КГБ РБ). Читал пару его работ - специализируется именно на послевоенном сопротивлении на терр. БССР (ОУН-УПА, АК, ЛЛА и наши). ИМХО Один из наиболее толковых и информативных источников по данной теме.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

ЛЛА - это литовцы ?

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Также, как и деятельность советских диверсантов в Западной Беларуси в 1920-х гг. и в Испании, и деятельность ОГПУ в Европе.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Это мнение сотрудника КГБ и вряд ли оно будет объективным
Жыхарь как раз и стрелял всяких там "стукачей" и сотрудников НКВД.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Под термин банальный бандитизм можно подвести и многие "деяния" советских партизан во время ВОВ. Такие как расстрел семей полицейских и местного актива, износилования, грабежи населения и т.д. и т.д.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Я, коллеги, не модератор, но очень (!!!!!) прошу не разменивать заявленную здесь тему на споры типа "бандитизм - не бандитизм" с уклоном в идеологию.
Мы пишем про белорусские разведывательно-диверсионные формирования и пытаемся собрать в одном месте на форуме максимально полезный объем информации.
Тему партизанки можно выделить.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

ЛЛА - это литовцы (Литовская Освободительная армия - как-то так).

Что касается сравнения советских партизан/ диверсантов и Жыхаря, Микулича, Романовича и т.д. по поводу законности их деятельности в тот или иной период - согласен, но речь не об этом.

основное отличие советских партизан, а также аковцев, оуновцев от Жихаря и иже с ними, - что они входили в состав определенной организации, действовали под чьим-о руководством и ставили перед собой некие политические цели.
А Жихарь действовал сам по себе и исходя из статистики его деятельности ставил перед собой "экономические" цели - проще говоря с целью изъятия материальных благ для себя.

Кстати как пример - история группы Микулича:
Была образована из бывших полицейских и солдат БКА в 1949 г.
Занималась тем же, что и группа Жихаря. В 1952 г. был десантирован на терр. БССР Я. Филистович с целью устновления контактов с антибольшевитским подпольем, объединением его и координации его деятельности (точную задачу я не помню). Короче подполья он не обнаружил. Но через своего родственника связался с группой Микулича.
Когда он предложил принять присягу солдата БНР и использовать в дальнейшем отличительные знаки типа петлиц и нашивок с изображением пагони и бело-красно-белого флага, - его прямо послали....
Он пытался направить их деятельность в агитационно-пропагандистское русло и прекратить грабежи и нападения на население, что тоже не нашло понимания у "бойцов".
в 1953 группа была арестована. Микулич погиб при аресте. Филистовича и еще нескольких человек приговорили к расстрелу.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Бертольд, то, о чем Вы пишите я бы условно назвал "вырождение партизан". Под влиянием объективно складывающихся условий.
Жрать нечего, патроны сброшенные с самолета кончаются, одежда рвется и истлевает... что делать?
самоснабжение - вот выход.
Это реально для всех партизан, не получающих помощь извне. Будь то от Берлина, либо от Москвы.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Я согласен. Такой путь прошли в итоге все движения сопротивления на терр. СССР. Но я например никогда не слышал о существовании сколь-нибудь крупного партизанского отряда (беларуского) на терр. БССР после войны (десантники из Дальвица не всчет). Фантазии про 40.000 партизан "Черного Кота" в 1945-49 гг. думаю никто в серьез не воспринимает.
А упоминаемые мной группы прошли несколько иной путь.
образовывались из они из быв. полицейских и др. лиц. сотрудничавших с немцами, - как правило в 1946-49 гг. (Когда вследствие проверки появилась угроза их ареста). И вся их деятельность их именно направлена не столько на борьбу с сущ. режимом - сколько на обеспечение собственного существования. Каких-либо боев с частями МВД или СА они не вели, а отдельные теракты против местных участковых проводились, чтобы избежать собственного провала.

ну да ладно, мы ушли в сторону от темы.

В упоминавшейся мной книге есть малость по Витушке.
После выброски, группа уходя от преследования понесла потери и наткнулась на отряд АК под ком. "Комара". Витушка присоединился к ним стал заместителем Комара под псевдонимом "Муха", но вскоре был убит в бою.

2 burk :
По поводу объективности

Чем мне нравиться данная книга - что там максимум фактов - и минимум рассуждений. Т.е. автор предоставляет возможность самому делать выводы. Каких-нить штампов или советского агитпропа я там тоже не нашел.

 

кстати только что нашел интересную инфу
там помимо всякого барахла есть 2-3 статьи по теме "Зпадный регион 1944 г. в документах НКВД", "Беларусское антисоветское подполье".

http://www.lib.grsu.by/library/data/resources/catalog/103701-158426.pdf

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Хочу добавить два документа, которые относятся к деятельности белорусской партизанки в послевоенный период.
Первый - статья “Да гісторыі беларускай нацыянальнай партызанкі” (“Запісы БІНіМ”, т.28, Нью-Йорк-Менск, 2005, стр.261-272). .

ДА ГІСТОРЫІ БЕЛАРУСКАЙ НАЦЫЯНАЛЬНАЙ ПАРТЫЗАНКІ
Вашай увазе прапануюцца дакумэнты з архіваў БІНІМу, якія датычаць недасьледаванай старонкі гісторыі Беларусі — паваеннай нацыянальнай партызанкі. Закрытасьць і абмежаваны дазвол да працы ў беларускіх архівах спрычыніліся да нараджэньня рознага кшталту мітаў, якія не дазваляюць рэальна й непрадузята зірнуць на падзеі пяцідзесяцігадовае даўніны. Апроч таго, дакумэнтпы беларускіх архіваў адлюстпроўваюць „савецкую" думку — погляд тых, хто душыў нацыянальнае падпольле.
Ніжэйпрыведзеныя дакумэнты — погляд на сытуацыю ў Беларусі зь іншага боку: з боку беларускага патрыёта-выгнанца, удзельніка антыбальшавіцкага падпольля — цікавыя ў некалькіх кірунках. 3 аднаго боку, гэта жыцьцяпіс Антона Дуды. Пуцявіны ягонага жыцьця вартыя асобнага артыкулу: тут і закідка ды праца ў Польшчы, і нелегальны пераход мяжы ў Беларусь, і сустрэча з партызанамі, іх закансьпіраванасьць, потым вяртаньне назад і няўдалыя спробы зь першага разу вярнуцца ў вольны сьвет.
Найбольш цікавым падаецца рапарт беларускага вайсковага дзеяча, сябра Рады БНР на эміграцыі Франца Кушаля, шпісаны на аснове паказаньняў Антона Дуды. Дакумэнт пралівае сьвятло на некаторыя аспэкты партызанскага руху. Кушаль — падкрэсьлім, абапіраючыся на паказаньні Дуды — цьвердзіць, што нацыянальныя партызаны дзяліліся на тры асобныя групы: палескую, налібоцкую, лепельскую. Кіраваў усімі групамі легендарны Міхась Вітушка (псэўданім „Ноч"). Дуда—Кушаль удакладняюць: Вітушкаў штаб знаходзіўся на Лепельшчыне, а „Чорны кот" — гэта спэцыяльныя карныя аддзелы. Рэляцыя Дуды высьвятляе й некаторыя факты паваеннага жыцьця. Напрыклад, да гэтага лічылася, што доктар Глеб Багдановіч, сын сэ-натара польскага сойму Вячаслава Багдановіча, знаходзіўся ў І945-І949 гг. на Беласточчыне, пакуль ня быў арыштаваны польскімі органамі бясьпекі й дэпартаваны ў СССР. Дуда пярэчыць: ён сустрэў Багдановіча ў жніўні 1948 г. у Налібоцкіх лясах.
Рапарт Кушаля падрабязным чынам апісвае арганізацыю, туру й дзейнасьць, праблемы, якія адчувалі партызаны. Баюся ліцца, але гэта першы дакумэнт, які больш-менш ясна апісвае партызанскія структуры. ,,Чорны кот" — спэцыяльныя атрады партызанаў, што мелі карныя функцыі, а не найбольш пашыраная назва Беларускай Вызвольнай Арміі, як цьвердзілася дагэтуль. Прычым Дуда падкрэсьлівае, што кіруе „Чорным катом" іншы чалавек, імя якога няведамае.
I надзвычай важны аспэкт — цеснае супрацоўніцтва дзеячаў Рады БНР з амэрыканскай выведкай. Да таго ж рэляцыі й рапарты напісаныя расейскай мовай, хоць і відавочна, што друкаваліся на машынцы зь беларускім шрыфтам.
I апошняе. Антон Дуда вельмі позна быў выпраўлены амэрыканскай выведкай і Радай БНР у Беларусь. Зь вясны 1948 г. партызаны перайшлі на іншае становішча. Цяпер фактычна толькі Бэрлінскі крызіс яшчэ даваў спадзеў на ваенны канфлікт між заходнімі краінамі й СССР. Калі крызіс быў палагоджаны й створаныя дзьве дзяржавы — Заходняя й Усходняя Нямеччына, — надзеі на дапамогу Захаду зьніклі. Нехта сышоў на Захад, нехта перайшоў на легальнае становішча й да канца жыцьця не прызнаваўся ў сваёй дзейнасьці, нехта рэпрэсаваны. Няведамы лёс Міхася Вітушкі. Ад таго часу мінула 50 гадоў, і на жаль, сытуацыя ў Беларусі не спрыяе дасьледаваньню гэтай тэмы. Інакш зьнікне міт пра рэспубліку-партызанку, жыхары якой, як адзін, сталі на абарону савецкай улады. Нашыя ж дакумэнты даводзяць адваротнае: Беларусь, як краіны Балтыі й Заходняя Ўкраіна, цягам дзесяцігодзьдзя змагалася з савецкай уладай. I гэтым мы зрабілі свой унёсак у барацьбу з камунізмам.
Магчыма, нехта аспрэчыць зьмешчаныя ніжэй зьвесткі. Нашая задача — прывесьці іх цалкам, безь ніякіх зьменаў, нават з рэляцыяй другога ўдзельніка падпольля, партызана Аркадзя Жыліка, які ніякага дачыненьня да беларускай партызанкі, акрамя таго, што нарадзіўся на Валожыншчыне, ня меў.
Правапіс, стыль і характар друку дакумэнтаў захаваныя цалкам.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Текст первого документа

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

продолжение 1

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

продолжение 2

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

окончание 1 документа

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Документ два или вернее информация о существовании белорусской партизанки в конце 40-х годов от прямого свидетеля.
http://svitlytsia.crimea.ua/index.php?section=article&artID=2576
З Василем Тихоновичем Горбачуком ми “зустрілися” на сторінках “Кримської світлиці”.
...я родом з села Міжлісся Березівського району (Брестская область - бурк). Це – далеко-далеко на північний схід від обласного центру.

– Якось у 1949 році у нас вдома заночували українські повстанці. Очевидно, вони поверталися з рейду у північні райони області. Там ще діяли білоруські загони, або ж, принаймні, білоруське національне підпілля. Кажу так, бо наші партизани принесли з тих місць герб “Погоню” і національний білоруський біло-червоно-білий стяг. По всьому було видно, що вони були задоволені результатами рейду, оскільки сконтактувалися з білоруськими патріотами.
Поводилися бійці УПА дуже культурно, нічого у нас не взяли, навіть від горілки відмовилися. Це було трохи дивно, бо червоні партизани під час війни нерідко брали якийсь одяг, взуття, забирали вівцю або порося. У нашому лісовому регіоні свині тоді майже зовсім перевелися.

Здесь важны два момента.
1. УПА в 1949 году во время своего рейда контачила с беларусами в районе Налибоцкой пущи. Между ними была связь - иначе бы они не нашли друг друга.
2. Белорусские партизаны были организацией с определенными политическими ориентирами - о чем и свидетельствуют бело-красно-белое знамя и Погоня.
Василь Горбачук работает преподавателем университета в г.Славянске (Донецская область).

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

некоторые замечания по Крымской светлице:

В 1949 г. УПА уже практически не существовало. Последние боеспособные части УПА-Север (которые теоретически могли взаимодействовать с беларуским движением сопротивления) были распущены еще в октябре 1945 г. Чуть дальше продержались УПА-Запад. (В Закерзонье до 1947 г., Карпаты до 1949 г.) На лето 1949 г. на всей Западной Украине осталось только 2 сотни УПА: 1) сотня «Басейн» (30-50 чел.) – Дрогобычская обл., 2) сотня им. Богуна под ком. «Вихора» - Гуцульщина.

На период 1949 г. партизанских отрядов практически уже больше нигде не было, оставалось только вооруж. подполье. Так что не совсем понятно кто с кем на тот момент мог взаимодействовать.?

Что касается собственно бел. партизан – допустим они существовали. Вы можете внятно назвать их численность, приблизительную структуру и хоть одну мало-мальски крупную акцию (кроме убийства участковых, райфинагентов и ограблений СЕЛЬПО)????? Вопрос с фотографиями не снимается.

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Коллеги, Сяржук открыл отдельную тему на партизанскую тему по Беларуси в разделе "Другие страны".

 

Ответ: Беларускі камандас (спецназ)

Кое-что про Дальвиц, Чорного кота и проч.:

"У чэрвені 1944 г., згодна з пагадненьнем паміж старшынём Беларускай незалежніцкай партыі Ўсеваладам Родзькам і СД-Абвэрам [19] былі створаны пяць дывэрсійных аддзелаў (т. зв. каліноўцаў), па адным у раёне Вільні, Баранавіч, Ліды, Пастаў і Глыбокага. Пасьля ўваходу Чырвонай Арміі на тэрыторыю іх дзеяньня яны павінны былі распачаць дывэрсійныя акцыі і арганізаваць збройны супраціў. У 1944—1945 усе гэтыя групы былі ліквідаваныя НКУС [20].

У жніўні 1944 г. старшыня БЦР Р. Астроўскі зьвярнуўся да нямецкіх уладаў з мэмарандумам, адным з элемэнтаў якога была прапанова арганізаваць падпольную антыкамуністычную сетку, якая б дэзарганізавала тыл Чырвонай Арміі [21].

Цяжка сказаць, у якой ступені гэта была аўтарская задума Р. Астроўскага, а ў якой — адказ на нямецкія пляны, што ўжо ажыцьцяўляліся. Чакаючы адступленьня з Цэнтральнай Эўропы, немцы найпазьней увесну 1944 г. пачалі працаваць над падрыхтоўкай антысавецкіх партызанскіх аддзелаў, дывэрсійных груп і падпольнай сеткі для іх падтрымкі. Яны стараліся ўтвараць іх, абапіраючыся на мясцовае насельніцтва: расейцаў, латышоў, эстонцаў, літоўцаў, беларусаў і ўкраінцаў. Плян быў распрацаваны і ажыцьцяўляўся на даручэньне вэрмахту камандуючым Замежнымі арміямі ўсходу (Fremde Heere Ost) ген. Райнгардам Геленам (Reinhard Gehlen), начальнікам апэрацыі Цэпэлін (Unternehmen Zeppelin)[22] СС штурмбанфюрэрам Эрыхам Гэнэльгаўптам (Erich Henelhaupt) з СС, а таксама обэрштурмбанфюрэрам СС Ота Скарцэні (Otto Skorzeny) з СД. Усе яны падпарадкоўваліся начальніку СД і Абвэру брыгадэфюрэру Вальтэру Шэленбэргу. Адным з элемэнтаў апэрацыі было стварэньне летам 1944 г. СС Ядвгербандэ-Ост (Jadvgerbände-Ost), у шэрагах якой адабраныя раней рэкруты рыхтаваліся для правядзеньня заплянаваных апэрацый. Камандзірам гэтага фармаваньня ў кастрычніку 1944 г. быў прызначаны Ота Скарцэні. Паводле Б’ёрна Міхаэля Фэлбэрга:

У загадзе, датаваным кастрычнікам 1944 г., накіраваным нямецкім камандзірам на ўсіх франтах, мэты СС Ядвгербандэ апісваліся наступным чынам: па-першае, правядзеньне спэцыяльных апэрацый у варожым тыле, напрыклад, сабатаж, па-другое, разгортваньне, ініцыяваньне антысавецкага руху супраціву на ўсходзе або дапамога яму. Адным з прыкладаў дзейнасьці СС Ядвгербандэ была дапамога УПА, якую забясьпечвалі зброяй, інструктарамі і нават аддзеламі. Найбольш вядомая, мабыць, распачатая ў Ардэнах у сьнежні 1944 г. апэрацыя, якая праводзілася вайскоўцамі ў мундзірах амэрыканскай арміі [23].

На думку С. Ярша і С. Горбіка, уся апэрацыя насіла кодавую назву «Любімая котка» («Лібэн Кэтхэн») і ахоплівала тэрыторыі паміж Чорным морам і Балтыкай [24]. Інсьпіраваныя СД-Абвэрам антыкамуністычныя дывэрсійна-кансьпірацыйныя сеткі былі арганізаваныя ў нацыянальным ключы і атрымлівалі ўласныя кодавыя назвы. Ва ўсіх ужывалася слова «кот» (ням. Katze). Найпаўней плян быў рэалізаваны ў Латвіі, дзе ў межах апэрацыі пад коддпавай назвай «Дзікі кот» (Wildkatze — Mežakakis) прайшлі падрыхтоўку 2500 — 3000 чалавек [25]. Беларускім адпаведнікам латыскага «Дзікага ката» быў «Чорны кот».

На мяжы ліпеня і жніўня, а значыць яшчэ да абнародаваньня мэмарандуму Астроўскага, у Дальвіцы (Усходняя Прусія), на падставе пагадненьня паміж старшынём БЦР і СД-Абвэрам быў створаны дэсантны батальён «Дальвіц», які на практыцы быў дывэрсійна-разьведвальнай школай на чале з маёрам Герулісам (Gerulis). Батальёнам таксама камандавалі капітан Усевалад Родзька і капітан Барыс Рагуля. У падрыхтоўчым цэнтры знаходзіўся Міхал Вітушка. Меркавалася, што падрыхтаваныя ў рамках апэрацыі «Чорны кот» жаўнеры будуць дэсантаваныя на тэрыторыю БССР, каб там, абапіраючыся на беларускіх дзеячоў, якія не адступалі зь немцамі, будаваць антыкамуністычнае падпольле. Паводле савецкіх падлікаў, пасьля таго, як фронт перамясьціўся далёка на захад, на тэрыторыі БССР надалей знаходзіліся каля 35 тыс. чалавек, якія раней служылі ў пранямецкіх фармаваньнях, былі занятыя ў акупацыйнай адміністрацыі або задзейнічаныя ў беларускіх нацыянальных арганізацыях [26].

Першая група парашутыстаў з чатырох чалавек — выпускнікоў школы ў Дальвіцы — была дэсантаваная ў рамках апэрацыі «Чорны кот» у верасьні 1944 г. у раёне гораду Дзятлава пад Баранавічамі. Іх задачай былі разьведвальная рэкагнасцыроўка, наладжаньне кантакту з чальцамі БНП. Хутка пасьля дэсантаваньня партызаны былі схопленыя НКУС. Праўдападобна, 17 лістапада 1944 г. у раёне Івенца была дэсантаваная чарговая група на 28—30 чалавек беларускіх парашутыстаў, забясьпечаная зброяй, радыёстанцыяй і друкарскім абсталяваньнем. Меркавалася, што гэты аддзел арганізуе партызанскую базу ў масіве Налібоцкай пушчы і распачне разгортваньне беларускай дывэрсійнай сеткі, скіраванай супраць саветаў. У сьнежні немцы закінулі яшчэ адну групу з 4-х падрыхтаваных у Дальвіцы жаўнераў «Чорнага ката» [27].

Да гэтага пункту гісторыя сеткі «Чорны кот» не выклікае спрэчак дасьледчыкаў. Гэтага нельга сказаць пра пазьнейшую гісторыю ўтворанага з падтрымкай немцаў беларускага антыкамуністычнага падпольля. У гэтым месцы трэба падаць некалькі фактаў зь біяграфіі ключавой фігуры праекту «Чорны кот» маёра Міхала Вітушкі. Нарадзіўся ў 1907 г. у Нясьвіжы, скончыў беларускую гімназію ў Вільні, вучыўся на палітэхніцы ў Празе і Варшаве, быў дзеячом Аб’яднаньня беларускіх студэнцкіх арганізацый і Асьветнага таварыства беларусаў, у пэрыяд савецкай акупацыі выконваў абавязкі начальніка міліцыі ў родным Нясьвіжы, быў арыштаваны органамі НКУС і празь нядоўгі час выпушчаны на волю. У 1941 г. арганізаваў Палескую беларускую самаабарону, якая супрацоўнічала з украінскай Сеччу і салдаты якой вялі партызанскія дзеяньні супраць адступаючых саветаў. Як напісаў пазьней украінскі камандзір Т. Бульба:

Палеская Сеч і Беларуская самаабарона цалкам і з гонарам выканалі сваё першае баявое заданьне… уся палеская катлавіна была ачышчаная ад дзікай дывэрсіі бальшавікоў [28].

У пазьнейшы час Вітушка са згоды немцаў арганізаваў Беларускую самаабарону ва ўсходняй частцы БССР (Магілёўшчына), а таксама ў заходніх абласьцях РСФСР (Смаленшчына, Бранская вобласьць), і адначасова быў адным зь лідэраў падпольнай Беларускай незалежніцкай партыі. Прынамсі зь сярэдзіны 1944 г. ён супрацоўнічаў з СД-Абвэрам.

Паводле адной з вэрсій, на чале групы парашутыстаў, скінутых 17 лістапада 1944 г., стаяў прызначаны кіраўніком сеткі «Чорны кот» маёр Вітушка. У канцы 1944 г., праўдападобна, з часткай падначаленых ён апынуўся ў аддзеле АК Чэслава Станкевіча «Камара». У яго шэрагах 6 студзеня 1945 г. удзяў удзел у бітве з НКУС у раёне Руднікаў і 7 студзеня загінуў у адной з сутычак. Яго падначаленыя адносна хутка былі вылаўлены або выбіты супрацоўнікамі НКУС [29].
Наколькі імаверная вэрсія сьмерці маёра Вітушкі? Фактычна аддзел Чэслава Станкевіча «Камара» ўваходзіў у склад групоўкі Поўнач Наваградзкай акругі АК, а 6 студзеня 1945 г. частка аддзелаў гэтай групоўкі ў складзе 200 чалавек прыняла бой з апэрацыйнай групай НКУС. З боку АК палёг 31 салдат, а з боку НКУС — каля 50. Вядома таксама, што ў Віленскую і Наваградзкую групоўкі АК прымалі беларусаў, як і жаўнераў вэрмахту розных нацыянальнасьцяў. Таму выглядае праўдападобным, што ў аддзел «Камара» ўключылі беларусаў з Дальвіцу, якім зусім не давялося дзяліцца з акоўцамі падрабязнасьцямі свайго мінулага. Аб адсутнасьці насьцярожанасьці «Камара» ў дачыненьні няпольскай антыкамуністычнай партызанкі сьведчаць абставіны разгрому ягонага аддзелу. У сакавіку 1945 г. правакацыйная група НКУС, якая ўдавала расейскамоўны антыкамуністычны партызанскі аддзел, зьвязалася з «Камаром» з мэтай наладзіць супрацу. «Камар» згадзіўся распачаць перамовы. Сустрэча аказала засадай, у якой быў забіты «Камар» і 25 ягоных падначаленых [30].

Взято из архива номеров журнала "Arche". Фрагмент статьи Р. Унука "Белорусское антикоммунистическое подполье- попытка постановки проблемы".