Выехали с Li$$-ом в понедельник на место бывшей деревни где лютовал Монич. Вот чего нарыли за пол дня.
Ответ: По следам банды Монича Попалась записка, запакованная в 2 патрона. Законсервировал, т.е. облепил влажной землей и упоковал в пакет. Так-же нашли пламя от гренады (наполеон), несколько пуговиц и именные буквы В_С. Если кто знает - подскажите что за они.
Ответ: По следам банды Монича Интересно Когда записку читать будете? И еще, прошу прощения, что я не знаю, но расскажите пожалуйста, кто такой Монич?
Ответ: По следам банды Монича http://goman.borisov-e.info/index.php?id=170 Ці варта шукаць золата Юркі Моніча? (“Гоман Барысаўшчыны” №2(107) за 2008 год) Сёлета 25 сакавіка спаўняецца 90 год абвяшчэння Беларускай Народнай Рэспублікі. Адной з найбольш каларытных і супярэчлівых асобаў, якая падтрымлівала ідэі БНР на Барысаўшчыне, з’яўляўся Юрка Моніч. Сёння вам прапануецца артыкул, у якім робіцца спроба разабрацца з фактамі, якія датычацца яго найбольш гучнай справы – рабавання цягніка “Менск-Масква”, яго перадумовамі і наступствамі. У “ГБ” №9(78) за 2005 год быў апублікаваны мой артыкул “Лёс каштоўнасцей “залатога” цягніка” пра ідэйнага барацьбіта супраць савецкай улады Юрыя Моніча (якога ўсе сучасныя жыхары той мясцовасці, дзе ён нарадзіўся, чамусці на расійскі лад дасюль клічуць Ягорам). Імя Моніча ўпаміналася там, у першую чаргу, у сувязі з дзёрзкай акцыяй яго партызанскага атрада, здзейсненай прыкладна ў 2-х кіламетрах ад чыгуначнай станцыі Слаўнае. Тады партызаны, разабраўшы рэйкі, скінулі пад адхон хуткі поезд Менск-Масква і абрабавалі яго пасажыраў. Магчыма, што па збегу акалічнасцей (а хутчэй, у цеснай сувязі з бягучымі планамі 2-а аддзела польскага генштаба па выкараненню і дыскрэдытацыі савецкай улады на Барысаўшчыне), у спыненым “монічаўцамі” цягніку, да месца прызначэння ў Маскву, ехалі прадстаўнікі як мінімум двух Заходніх дыпламатычных місій – італьянскай і польскай, якія таксама былі падвергнуты гвалту. Асобныя (даволі супярэчлівыя) звесткі пра гэта здарэнне былі апублікаваны ў газеце “Звязда” за травень 1924 года яе карэспандэнтам А.Іофэ. Прааналізаваўшы атрыманую інфармацыю, я прапаную сваю версію пра лёс каштоўнасцей, якія былі экспрапрыіраваны ў польскіх ды італьянскіх “буржуяў”. Як вядома, пасля нападу на цягнік восенню 1923 года большасць саратнікаў Юркі Моніча яшчэ да канца таго ж года была выкрыта і арыштавана органамі Маскоўскага аддзела ГПУ. Да крымінальнай адказнасці было прыцягнута 75 чалавек, 22-х з якіх (у тым ліку і грамадзянская жонка Моніча Соф’я Рыбак) расстралялі па прысуду Асобай Сесіі Вышэйшага Суда Беларусі, якая адбылася ў лютым 1924 года. На свабодзе засталіся сам Моніч і асобныя людзі з яго бліжэйшага атачэння. Усе яны, да пары да часу, па загаду атамана “ляглі на дно”, а хутчэй за ўсё, схаваліся на тэрыторыі сумежнай з БССР Польшчы. Я лічу, што тое ж самае адразу ж пасля “аперацыі” зрабіў і “Ягор” Моніч. У выніку гэтай амаль што палітычнай акцыі атраду Моніча дасталася здабыча ў некалькі дзесяткаў падвод з адзеннем, абуткам, прадуктамі харчавання і іншымі рэчамі. Толькі ў італьянскага дыпламата Марынэцці Моніч забраў 12000 папяровых даляраў. Польскі ваенны аташэ палкоўнік Бернер, пры мностве сведкаў, асабіста сам, быццам бы ў якасці ўзнагароды (ці пад ціскам абставінаў?), уручыў Юрку буйную суму грошай. Я думаю, што гэта былі савецкія грашовыя знакі, бо падзельнікі атамана чулі, як ён дакладваў палкоўніку пра свае партызанскія атрады, пра палякаў, якія працуюць разам з ім. Акрамя грошай Монічу дасталіся вялікія каштоўнасці ў выглядзе золата і брыльянтаў, якія аказаліся (ці не наўмысна?), як на жонках і дочках заходніх дыпламатаў, так і ў сейфах італьянскай і польскай дыпмісій. Дарэчы, са сваімі саратнікамі Моніч падзяліўся толькі папяровымі грашыма – пра гэта сведчыць у адным са сваіх артыкулаў А.Іофэ. А вось золата і брыльянты з абрабаванага цягніка засталіся чамусці ў яго. Зразумела, што сялянам, якія змагаліся ў шэрагах атрада Моніча, даляры былі ні к чаму – за іх нельга было што-небудзь купіць на тэрыторыі Савецкай Расіі. За мяжу – у Польшчу, акрамя сувязнікоў, ніхто з іх таксама не хадзіў. Вось і вынікае з гэтага, што польскі палкоўнік наўмысна вёз з сабой буйную суму, я ўпэўнены, не польскіх папяровых злотых і не даляраў (хаця і такія грашовыя знакі ў яго таксама маглі быць), а іменна савецкіх рублёў, якія потым амаль урачыста ўручыў атаману Монічу прама ў цягніку. Тым больш, што толькі яны і былі патрэбны паўстанцам, бо мелі хаджэнне на тэрыторыі Беларусі і СССР. Я лічу, што амаль палітычная акцыя – крушэнне цягніка Менск-Масква, была ўдала распрацавана Польскім Генштабам. Яго контрразведчыкі хітра замаскіравалі пад абрабаванне і з поспехам выкарысталі адну з магчымасцей для перадачы партызанскаму атраду Моніча значных сродкаў і неабходных інструкцый для далейшай барацьбы супраць савецкай улады на Барысаўшчыне. Адсюль вынікае наступнае: няма сэнсу шукаць “золата Моніча”, бо яго, хутчэй за ўсё, нідзе няма. – Ні на востраве ў балоце, дзе ён некалі пабудаваў свае буданы, ні тым больш, у вёсцы М.Жаберычы, дзе жылі яго родзічы і паплечнікі. Я ўпэўнены, што па папярэдняй дамоўленасці з контрвыведкай пілсудчыкаў, каштоўнасці ён павінен быў вярнуць сваім гаспадарам-палякам. Вось чаму “золата і брыльянты” не былі падзелены паміж удзельнікамі акцыі адразу ж, як гэта робіцца звычайна. Золата – вялікая сіла. Яно можа да крыві пасварыць самых адданых сяброў, а ўжо тых, хто месяцамі жыве ў лесе і грэецца толькі ля вогнішча, сілкуючыся напаўсырымі прадуктамі харчавання – нават да смерці. Заўважце, ніякіх прэтэнзій на частку золата да Моніча ні адзін з яго саратнікаў пасля акцыі не прад’яўляў, не прагучала гэта і ні ў адной з крыніц пра напад на “залаты” цягнік. Акрамя таго, калі б ГПУ разлічвала нейкім чынам гэтыя каштоўнасці вярнуць, Моніча, безумоўна, спрабавалі б узяць жывым, каб паставіць перад ім альтэрнатыву – золата ці жыццё. І ён мог бы выбраць жыццё… Гісторыя народнага заступніка Юркі Моніча магла б тады пайсці па іншаму шляху развіцця. Але ўсё адбылося прыкладна так. 25 траўня 1924 года газета “Звязда” паведаміла сенсацыйную навіну: “23 мая ў 3 гадзіны раніцы ў лесе паблізу станцыі Крупкі асобым атрадам па барацьбе з бандытызмам, на чале з т. Пінкусам, забіты вядомы бандыт Моніч – атаман шайкі, тэрарызаваўшай з 1919 года Барысаўскі і памежныя паветы…” Як вядома, бацька ў Перамогі не адзін, іх звычайна цэлы тузін. Цяжка знайсці толькі віноўнікаў Паразы. Вось таму яна заўсёды круглая сірата. Так адбылося і ў гэтым выпадку: у адным нумары газеты А.Іофэ паведаміў, што лаўраў пераможцы Моніча заслугоўвае Т.Пінкус, а ўжо ў наступным (ад 28 траўня 1924 года) назваў зусім іншых людзей: “Канешна, асноўная заслуга тут т. Ганца – начальніка атрада ГПУ і яго ўпаўнаважанага т. Крэйко”. Патрэбна тут выправіць недакладнасць, якая трапіла ў тэлефанаграму ў нядзельным нумары “Звязды”: т. Пінкус, – агульны кіраўнік асобага атрада па барацьбе з бандытызмам пры гэтай аперацыі асабіста не быў”. Тут жа Іофэ распавядае пра тое, як усё адбывалася. Быццам бы знайшлося трое нейкіх сялян, якія згадзіліся супрацоўнічаць з органамі ГПУ з мэтай знішчэння Юркі Моніча (дарэчы, толькі ў адной з крыніц, даступных мне, маецца неафіцыйная інфармацыя пра тое, што ГПУшнікі збіраліся захапіць Моніча жывым. Аб магчымым публічным судзе над ім нідзе нават і не згадваецца. Звычайна, усюды гаворка ідзе толькі аб безумоўным знішчэнні “Ягора”. Чаму ж ён быў аб’яўлены савецкай уладай па-за законам? Пра гэта мы даведаемся крыху ніжэй). Гэтыя трое – прамыя патомкі Юды Іскарыёта, быццам бы загадзя пабывалі на тым месцы, дзе знаходзіўся Моніч са сваім сябрам, выведалі абстаноўку і месца стаянкі атамана, дагаварыліся з ім пра пароль (умоўны свіст). Гэтыя ж сяляне на наступны дзень, а трэцяй гадзіне раніцы, прывялі ва ўрочышча “Брадок” атрад ГПУ, які ачапіў паляну, дзе гарэла вогнішча. Адзін з сялян, які падышоў да вогнішча, дзе сядзелі Моніч і яго сябра “Грышка” (быццам бы сувязнік з-за мяжы?), раптам пачаў з браўнінга і нагана страляць у атамана і дзвюма кулямі параніў яго ў грудзі. Але Моніч усё роўна кінуўся наўцёкі і бег, пакуль не сутыкнуўся з чырвонармейцам, які выстралам ва ўпор таксама параніў яго. Пасля гэтага атаман зрабіў яшчэ некалькі крокаў, ды тут да яго падскочыў т. Крэйко і дабіў Юрку Моніча выстралам у галаву. За барацьбу з бандытызмам на пасяджэнні акруговага выканаўчага камітэта т.Ганц атрымаў імянны срэбраны гадзіннік, пра забойцу Моніча т.Крэйко там ніхто нават і не ўспомніў. А вось ананімны карэспандэнт “Звязды”, які схаваўся за ініцыялам “Б”, у сваім артыкуле “Падрабязнасці забойства бандыта Моніча”, які быў апублікаваны яшчэ 27 траўня 1924 года, піша, што аперацыяй па праследаванню Моніча кіраваў (не т.Ганц?!), а т. І.А. Карнеічаў – кіраўнік аператыўнай групы ГПУ, якая ўвесь час знаходзілася ў мястэчку Халопенічы. Атрымаўшы звесткі (ад каго – невядома) пра месцазнаходжанне Моніча і “нейкага невядомага” ў Радзіцкім лесе ў гушчары, які акружаны балотамі, ён з пяццю чырвонаармейцамі выехаў на ўказанае месца. На світанку аператыўная група акружыла паляну, дзе, нічога не падазраючы, ля вогнішча сядзелі Моніч і яго прыяцель. Быццам бы вырашылі захапіць “бандытаў” жывымі. Але яны пачулі крокі людзей і кінуліся ў хмызняк, за якім было балота. ГПУшнікі пачалі страляць, дзве кулі Карнеічава трапілі Монічу ў спіну, адна ў шыю. Яго сябра, таксама паранены, знік у лесе – затрымаць яго так і не ўдалося. Цела Моніча, піша ананім “Б”, было прывезена ў вёску Вялікія Монічы (можа, Жаберычы?) і выстаўлена на ўсенародны агляд. Быццам бы ўсе сяляне вёскі (і нават бацька забітага Юркі – чаму я не веру) былі задаволены яго гібеллю. А ў мястэчку Халопенічы цела Моніча людзі быццам бы хацелі разарваць. Таму ГПУшнікі выставілі ўзмоцненую ахову.
Ответ: По следам банды Монича Продолжение Здаецца, нам усім патрэбна арыентавацца на апошнюю, па часу выхаду ў друк, публікацыю А.Іофэ ў газеце “Звязда”, дзе забойцам Юркі Моніча з’яўляецца нехта Крэйко. Зараз я, як і абяцаў, паспрабую адказаць на пытанне: чаму атамана забілі, нават не паспрабаваўшы ўзяць жыўём? Ён жа, калі верыць “Звяздзе”, ніякага супраціўлення ГПУшнікам не аказаў наогул. Адказ на гэта пытанне знаходзіцца ў недалёкім мінулым “Ягора”. А.Іофэ ў адным са сваіх артыкулаў піша: “Ці многія ведаюць, што Моніч – не толькі рабаўнік, бандыт, разбойнік, забойца, польскі агент і шпіён, але і “ідэйны” учрэдзілавец, агітуючы за ўстаноўчы сход і за “Самастойнасць” Беларусі, і за многія іншыя “учрэдзілаўскія” ідэі. Тут жа, на наступнай старонцы, карэспандэнт, сам сабе супярэчыць, калі піша: “Ён (Моніч, – В.Р.) і ў брудна-рабаўніцкіх справах робіцца беларучкай. Ён пазбягае брудзіць свае белыя рукі. Ён толькі аддае загады, размяркоўвае абавязкі, падганяе. Але сам не рабуе”. І яшчэ працягвае пра яго у той жа рэдакцыі: “Моніч – веруючы “праваслаўны хрысціянін”, ён вельмі рэлігійны. Ён часта набожна хрысціцца, моліцца. “Без Бога – ні да парога”. І Іофэ, які, здаецца, сам асабіста бачыў забітага атамана, звяртае нашу ўвагу на такую, характэрную для веруючага ў Бога чалавека, дэталь:”Вось і зараз ляжыць ён перад намі з крыжом на шыі”. І гэта для ваяўнічых бязбожнікаў-бальшавікоў, зразумела, яшчэ адзін з “неабвержаных” доказаў, які абцяжарвае і так немалую віну Юркі Моніча. А калі яшчэ ўспомніць пра тое, што атаман, будучы на вяселлі ў вёсцы М.Жаберычы, “агітаваў супраць харчналога, бэсціў савецкую ўладу за тое, што яна ўсіх рускіх прыраўняла да габрэяў” і зноў расхвальваў устаноўчы сход, гаворачы:”Гэты самы ўстаноўчы сход – лепей за ўсё!”, то даравання яму не можа быць аніякага... Акрамя таго, аказваецца, Юрка Моніч “у палякаў быў нават у чыне “палкоўніка”, круціўся ў 2-м аддзяленні польскага генштаба, атрымліваў вымовы і падзякі за працу”, – піша далей А.Іофэ. І ў заключэнні дабаўляе: “Аб незвычайнай смеласці Моніча, знаходлівасці, дзёрзкасці і хуткасці па акрузе склаліся цэлыя легенды”. Усё гэта, у комплексе, і з’явілася смяротным прыгаворам для камандзіра апошняга на Барысаўшчыне партызанскага атрада, які паслядоўна і свядома змагаўся супраць таталітарнай бальшавіцкай улады амаль да сярэдзіны 1924 года. І апошняе – пра верагоднае месца пахавання Юркі Моніча. З публікацыі ў “Звяздзе” вядома, што цела яго было дастаўлена ў Барысаў і прад’яўлена для апазнання яго таварышам па барацьбе, якія ўтрымліваліся ў Барысаўскім ДОПРы (доме папярэдняга расследавання). Частка з іх к таму часу ўжо была расстраляна па прыгавору суда на кожнаму жыхару Барысава вядомых “Батарэях”. Мяркую, што і некалі грозны атаман знайшоў там свой апошні прытулак. Валеры Раховіч
Ответ: По следам банды Монича Спасибо товарищ МАЙОР! Записку будем вынимать - когда куплю глицерин, а то рассыпится. Oberleitenant - хотел написать про Монича, но burk001 - всё сделал за меня. Кстати спасибо за информацию. А золото там уже находили и, как рассказывали местные - в большом колличестве. Так-же нашли место растрела местных жителей. Вот верхняя левая монета - это обыкновенная деньга. Так-же попалось там несколько довольно интересных экземпляров. Вот они.
Ответ: По следам банды Монича Надпись Василий Слинкин. Может тоже от шапки? По металлу и по исполнению очень похожи.
Ответ: По следам банды Монича Очень интересна ржавая железка в виде замкнутого контура перевернутой буквы Т. От чего она? В один из первых копов нашел такую же рядом с местом где отстреливался одинокий ганс. Плять счаз просто лопну от любопытства!!!
Ответ: По следам банды Монича burk001 Здається мені, що пан Oberleitenant буде здивований Вашою інформацією що до Юрка Моніча
Ответ: По следам банды Монича Удачно Бурк прилепил ссылку. А Саид удачно название темы подобрал. "Ох уж эти сказки, ох уж эти сказочники..."
Ответ: По следам банды Монича gnes - хрень типа буквы Т - это часть от наполеоновской шапки. Вот ссылка, посмотри, там нарисованно. http://napoleon.gery.pl/plansze.php Кокс - ну, а как-же без сказок ,скучно ведь!!! А если серьезно - то мы от месных сказок наслушались - голова забита была полностью. (всё про Монича)
Ответ: По следам банды Монича Именно на таких "сказках" и пишется история. Возьми любой исторический персонаж (советский, белорусский, украинский и т.д.) -без "сказок" (мифов, легенд) он станет неинтересным и обыденным. Родился, работал (воевал...) и умер. Без таких "сказок"-мифов история, как брачная ночь без невесты, как водка без соленного огурчика и шкварки "В каждой сказке есть намек, добрым молодцам урок" - народная пословица
Ответ: По следам банды Монича Доброго дня! Давно не виделись. Они ведь все разные, т.е. разного размера. Идут сверху в низ по уменьшению.
Ответ: По следам банды Монича Здэцца мяне, мы гаворым пра розныя рэчы. Я маю на ўвазе нумарную бляху. У дадзеным выпадку гэта бляха з нумарам 22.
Ответ: По следам банды Монича Я немного не понял, ты гильзы расстыковывал или думаешь, что там записка? Мне такие варианты несколько раз попадались, но внутри нифига не было.
Ответ: По следам банды Монича А вот тут вы меня немного насторожили. Я видел на других форумах такие гильзы - в которых находились записки. Да и знакомый приезжал с прибалтики, который 20 лет по военной археологии копает - тоже показывал способ запаковывания записки в гильзы. А распаковывать её - я не осмелился без глицерина.
Ответ: По следам банды Монича Я не спорю, были факты, что в таких гильзах находились записки. Но гораздо чаще их там нет, просто баловство.
Ответ: По следам банды Монича Чисто случайно железка оказалась дома, думал на даче выкинул. Мне кажется это от ремня какого-то. Снимал мобильным, качество отвратное. Длина 5.5 см. Я эту штуку чуть поскоблил, там под ржавчиной блестючее покрытие было. Или позолота или хром непонятно.
